يكي از مشكلات استفاده از جلبك درتصفيه وحذف فلزات سنگين از پسابها ، جمع آوري جلبك پس از انجام فرايند مي باشد لذا در اين راستا ميكروجلبك مغناطيسي با هدف تسهيل در جداسازي از محيط تصفيه، توليد شد، بدين ترتيب كه دو گونه ميكروجلبك‌ درحضور نانوذرات Fe3O4 به مدت سه روز در محيط كشت مناسب رشد داده شد تا ميكرو جلبك مغناطيسي كافي توليد گردد (شكل 3) سپس اين محصول مغناطيسي، به پساب اضافه شده و پس از جذب فلزات توسط جلبك‌ها با اعمال يك ميدان مغناطيسي خارجي، جاذب بدون از دست دادن فعاليت و حفظ توده زيستي زنده سريعا ته نشين شده و آب تصفيه شده باز يابي مي گردد (شكل 2) بر خلاف روش هاي موجود كه به سختي از محلول جدا مي‌شوند، به راحتي و تنها با كمك يك آهنربا طي زمان بسيار كوتاه (در مورد هر دو گونه،12 دقيقه زمان جداسازي به ازاي غلظت gL-1 17/0 ميكروجلبك) ، از محلول قابل جداسازي است (شكل 7). عوامل موثر بر توانايي اين محصولات در حذف يون‌هاي فلزي سرب و كادميم بهينه شد (شكل 9 تا 16). توانايي ميكروجلبك‌هاي مغناطيسي در مقايسه با نمونه‌هاي غيرمغناطيسي موجود، براي حذف يون‌‌هاي مذكوربه عنوان آلاينده، با بررسي ايزوترم‌هاي جذب و سينتيك جذب (شكل 17 تا 21) مقايسه شد. طبق نتايج حاصل نشان دادكه مغناطيسي شدن، هيچ گونه اثر منفي بر عملكرد اين ميكروجلبك‌ها نداشته است. در بحران كمبود آب، لزوم تصفيه فاضلاب‌ و پساب‌ها با شيرين كردن آب و بازيابي آن جهت استفاده مجدد بسيار قابل توجه است كه با اين روش تصفيه ي زيست سازگار، سبز و ارزان اين امر ميسر مي‌باشد.

در سال‌هاي اخير، استفاده از پلاسما سرد براي حذف و يا تجزيه كامل تركيبات آلي خطرناك و باكتري‌هاي بيماري‌زا در هوا، آب و فاضلاب رشد و توسعه پيدا كرده است. با وجود مزاياي بالقوه مختلف تكنيك پلاسما غيرحرارتي، مطالعات در مورد ارزيابي تخريب آلاينده‌ها از منابع آب با استفاده از فناوري پلاسما بسيار اندك است و در بسياري از اين مطالعات صرفاً در مقياس ناپيوسته انجام‌ شده است. اگرچه راكتورهاي جريان ناپيوسته نتايج اميدواركننده‌اي داشته‌اند، اما براي مقادير زيادي آلاينده كارايي ندارند. معمولاً راكتورهاي متداول مورد استفاده از گونه‌هاي فعال توليدشده به‌طور مؤثر استفاده نمي‌كنند، زيرا اين اكسيدكننده‌ها عمر بسيار كوتاهي دارند و ممكن است نتوانند به داخل محلول آبي نفوذ و آلاينده‌ها را تجزيه كنند. از اين‌رو، آلاينده‌هاي موجود در قسمت عميق‌تر آب ممكن است به درستي تصفيه نشوند. بنابراين طراحي هندسه راكتور بايد به‌گونه‌اي باشد كه تا حد امكان از انرژي و سطح تماس پلاسما و آلاينده در يك مقدار انرژي ورودي معين به ميزان استفاده گردد. تركيب پلاسماي سرد با ساير روش‌هاي تصفيه به‌طور فزاينده‌اي به منظور دستيابي به هزينه‌هاي انرژي كمتر و حذف بيشتر آلاينده‌ها مورد توجه گرفته است. لذا طرح حاضر، يك راكتور تلفيقي پلاسما تخليه سد دي الكتريك(DBD) از نوع آبشاري، لامپ UV و كاتاليست با هدف حداكثر استفاده از انرژي و سطح تماس پلاسما و آلاينده مي‌باشد.